Έκλεισα τα 31 τις προάλλες και καθώς περπατάω με χαρούμενα βήματα προς τα 32 σκέφτομαι ότι αλλάζω και προχωράω...προς τα πίσω(;) Τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα! Και αυτή την τρίτη δεκαετία της ζωής μου, που έκλεισα, ομολογώ πως ούτε που την κατάλαβα! Πέρασε αστραπιαία μπροστά μου και δύο σημαντικά πανέμορφα γεγονότα την σημάδεψαν: 1. Γνώρισα τον αντρούλη μου & 2. Γέννησα τον τσουλουφάκο μου!!! Και μολονότι, τρόπον τινά, οδεύω προς τα σαράντα (δε τολμώ να το γράψω αριθμητικά :Ρ), εγώ αισθάνομαι ότι επιστρέφω στην παιδική μου ηλικία. (Όχι! Δεν είμαι αναίσθητη, ξέρω πολύ καλά τι γίνεται γύρω μου, απλώς θέλω να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, να μην σκύβω το κεφάλι αλλά να προσπαθώ για το καλύτερο!!! Ξέρω πως πάντα μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο!)
Κάπως έτσι λοιπόν με παιδική ανεμελειά και χριστουγεννιάτικο πνεύμα τριγυρνώ σε εμπορικά κέντρα ανάμεσα σε Άγιο Βασίλη, looney tunes, ξωτικά, νεράιδες και δράκους και μ' αρέσει πολύ!!! Μ' αρέσει πολύ να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια και να τραγουδάω κι εγώ, και να βλέπω παντού ζαχαρωτά και μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια και να μυρίζω μελομακάρονα και δίπλες! Και ναι! αγαπώ τα παιχνιδάδικα αυτές τις ημέρες που κατακλύζουν από κόσμο που ψωνίζει δώρα για τις γιορτές! Σε ένα τέτοιο λοιπόν ήμουν σήμερα και όπως περίμενα στην ουρά για το ταμείο -πάνω από μισάωρο παρακαλώ- άκουγα γονείς, παππουδογιαγιάδες και λοιπούς να παραπονιούνται μίζερα και να λένε στα πιτσιρικάκια που ήταν μαζί τους: "μα καλά, θα περιμένουμε με τόσο κόσμο για πάρουμε αυτό?", "να φύγουμε και να έρθουμε αύριο?", "πάμε τώρα και να το πάρουμε από αλλού γιατί γίνεται χαμός?" και άλλα τέτοια που σβήνουν μεμιάς το χαμογελάκι από τα παιδικά προσωπάκια. Και σκεφτόμουν: μα τι γίνεται και καθώς μεγαλώνουμε χάνουμε την υπομονή μας; Γιατί μικρά περιμένουμε καρτερικά τη σειρά μας στο συνωστισμένο ταμείο αλλά καθώς μεγαλώνουμε δε μπορούμε πια? Κι αν ένα μικρό παιδί μπορεί να περιμένει γιατί να μη μπορώ κι εγώ; Τι συμβαίνει και ξαφνικά όλα γίνονται ασήμαντα...τα Χριστούγεννα, τα παιχνίδια. Εγώ τρελαίνομαι να διαλέγω παιχνίδια, παλιότερα μόνο κοριτσίστικα αλλά μ.Γ. (μετά Γιώργου) και τα αγορίστικα δε με αφήνουν καθόλου αδιάφορη! Το να αγοράζεις παιχνίδια για τα παιδιά σου, τα ανίψια σου, τα εγγόνια σου, τα βαπτιστήρια σου και λοιπά, είναι μία ευχάριστη δραστηριότητα που θα διαρκέσει για λίγα χρόνια (δεδομένου ότι κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν). Γλυκιές αναμνήσεις που αποθηκεύεις για σένα αλλά και χαρίζεις σε όσους αγαπάς!!! Ευχαριστηθείτε λοιπόν αυτές τις ημέρες στα παιχνιδάδικα που είναι γεμάτα από χαριτωμένες φατσούλες και χαρούμενες φωνούλες που περιμένουν να βγουν από το κατάστημα για να βγάλουν από τη συσκευασία τον καινούργιο τους θυσαυρό! Μη βαριέστε και μη μιζεριάζετε!!! Θετική ενέργεια ++++++++++++++++++++++!
:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου